تخمینی جدید از شیوع ADHD در بزرگسالان نشان می‌دهد که این وضعیت ممکن است شایع‌تر از تصورات پیشین باشد. این یافته احتمالا بتواند افزایش مورد بحث موارد تشخیصی اخیر در بزرگسالان را توجیه کند. تیمی بین‌المللی از محققان پس از بررسی ۵۷ مطالعه با مجموع ۲۱ میلیون شرکت‌کننده به این نتیجه رسیدند که احتمالا ۱۸۰ میلیون بزرگسال در جهان به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی مبتلا هستند.
رُزا علاتی، همه‌گیرشناس از دانشگاه کرتین که اوایل امسال در ۳۸ سالگی تشخیص ADHD برای او داده شد می‌گوید: «تمرکز روی ADHD بزرگسالان یک نگرانی حیاتی برای سلامت عمومی است؛ چراکه درمان‌نشدن آن می‌تواند چالش‌های بلندمدت اجتماعی، جسمی و روانی را به‌دنبال داشته باشد.»
متاسفانه افراد مبتلا به ADHD سه‌برابر بیشتر از سایر مردم با احتمال مرگ روبه‌رو هستند. به‌گفته‌ی علاتی، او هم ابتدا با تشخیص اضطراب و افسردگی مواجه شد؛ چراکه به‌نظر نمی‌رسید تلاش‌های او برای جستجوی کمک حرفه‌ای چیزی بیشتر از یک راه‌حل موقت باشند. مشکل‌سازترین مشخصه‌ی ظاهری رزا در سال‌های اخیر بی‌خوابی بود که نزدیک به نیمی از بزرگسالان مبتلا به ADHD با آن مواجه هستند و بنابر اظهارات علاتی، به‌محض ازبین‌رفتن خواب، علائم دیگر تشدید می‌شوند.
گتینت آیانو، روانپزشک و همه‌گیرشناس از دانشگاه کرتین می‌گوید این واقعیت که بیشتر بزرگسالان درمان مناسب را برای ADHD دریافت نمی‌کنند، چند عامل اصلی دارد؛ ازجمله توجه محدود، دسترسی محدود به مراقبت‌های تخصصی، چالش‌های تشخیصی و تنوع در گزینه‌های درمانی.»
به‌گفته‌ی رزا علاتی، او حتی در کشوری مانند استرالیا که به داشتن یکی از بهترین سیستم‌های پزشکی در جهان افتخار می‌کند نیز یک سال در انتظار ویزیت متخصص بوده است. او می‌گوید پس از تمام تلاش‌های قابل‌توجهی که برای تشخیص پزشکی انجام شده است، بخشی از وجودش هنوز این تشخیص را باور ندارد؛ احتمالا به این دلیل که بسیاری از ما بزرگسال هستیم و با این باور بزرگ شده‌ایم که ADHD فقط تجسم بیش‌فعالی کودکان و انگ نهادینه‌شده‌ی علائم است.
آیانو می‌گوید بیش‌فعالی معمولا با کودکان مرتبط است؛ اما می‌تواند تمام گروه‌های سنی را تحت‌تاثیر قرار دهد. درواقع چندین راه مختلف وجود دارد که این اختلال می‌تواند خود را بروز دهد. بنابر تشخیص آیانو و تیمش، رزا از نوع بی‌توجهی رنج می‌برد. بعد از بی‌توجهی، نوع بیش‌فعالی مطرح می‌شود که نه‌تنها یک علامت، بلکه با مجموعه‌ای از علائم خود را نشان می‌دهد.
ابزار تشخیص رسمی ADHD در کودکان برمبنای بیش‌فعالی است؛ به‌همین دلیل بسیاری از افراد از تشخیص این اختلال در کودکی بی‌بهره مانده‌اند. به‌عقیده‌ی نویسندگان مطالعه، این موضوع مسئله‌ی کوچکی نیست و دریافت‌نکردن درمان مناسب برای ADHD در کودکی یکی از عوامل مهمی است که در تداوم این اختلال در بزرگسالی نقش دارد. براساس تحقیقات، درمان‌های فعلی بعید است که همه‌ی علائم را کاهش دهند؛ اما باعث بهبود نتایج بلندمدت در افراد مبتلا به ADHD می‌شوند.
بیش‌فعالی رزا بیشتر به‌صورت اضطراب درونی ظاهر می‌شود تا هر نمود فیزیکی دیگری. به‌گفته‌ی او داشتن ADHD به این معنا نیست که وی نمی‌تواند به هیچ چیزی توجه نشان دهد؛ بلکه برعکس تمرکز بیش‌ازحد روی چیزهایی است که برای او جالب هستند و می‌توانند باعث شوند تا او متوجه گذر زمان نشود و فراموش کند که برخی نیازهای انسانی مانند خوردن و آشامیدن دارد.
به‌گفته‌ی رزا، داروهای شیمیایی که هنوز فاقد اثربخشی طولانی‌مدت و داده‌های ایمنی هستند، درست مانند روان‌درمانی که تفاوت‌های مغز را نشان می‌دهد، برای او مفید بوده‌اند و کمک کرده‌اند تا بعد از سال‌ها خواب راحتی را تجربه کند.
آیانو و تیمش تاکید می‌کنند که میزان شیوع ADHD با داده‌های بهداشتی موجود مطابقت ندارد. بااین‌حال هشدار می‌دهند که نتایج آن‌ها فقط یک تخمین است؛ چراکه تمام مقالاتی که در بررسی خود استفاده کرده‌اند در روش‌هایشان واضح نبوده‌اند. بااین‌وجود این امیدواری وجود دارد که پژوهش آن‌ها درک جامعه را از ADHD افزایش دهد تا افراد بیشتری کمک‌های موردنیاز خود را دریافت کنند.
آیانو می‌گوید: «بررسی اخیر نه‌تنها شیوع قابل‌توجه ADHD را در میان بزرگسالان روشن کرده است، بلکه نیاز شدید به آگاهی، تشخیص و مدیریت بیشتر این بیماری را نیز در سنین بزرگسالی نشان می‌دهد.»
نتایج تحقیقات در ژورنال Psychiatry Research منتشر شده است.
منبع