روش پرواز مرغ مگس می‌تواند الهام‌قسمت ساخت پهپادهای پیشرفته باشد

از آنجا که بال‌های مرغ مگس زیاد سخت و انعطاف‌ناپذیر است، محققان از خود پرسیدند که چطور این پرنده در زمان عبور از فضاهای تنگ و شکاف‌های پیچیده‌ی گیاهان جنگلی به هیچ مانعی برخورد نمی‌کند.

سپس، مارک بجر زیست‌شناس و همکارانش برای جواب به این سوال چهار مرغ مگس آنای نر وحشی را صید کردند و به آن‌ها آموزش دادند که درون یک محوطه‌ی پروازی محصور از بین دو ناودان پرواز کنند تا به خوراکی تشویقی برسند و شهد بخورند. وقتی که پرندگان به این چیدمان عادت کردند، محققان موانعی با سوراخ‌هایی به قطر بین ۶ تا ۱۲ سانتی‌متر، تقریباً معادل طول نصف بال یا یک بال کامل پرنده تعریف کردند.

بجر می‌گوید از زاویه دید انسان، مرغ‌های مگسی که از ناودانی به ناودان دیگر پرواز می‌کردند به شکلی تار در صفحه‌نمایش رایانه‌ای نظارت بر محفظه ظاهر می‌شدند. اما دوربین‌های پرسرعتی که در کنار و زیر سوراخ‌ها قرار گرفته می بود، نشان می‌داد که پرندگان ابتدا از پهلو پرواز می‌کنند و برای عبور از شکاف‌های باریک به طرفین می‌چرخند. سپس پرنده‌ها درون سوراخ‌ها به نرمی شناور می‌شدند.

بجر می‌افزاید که اشکار نیست آیا مرغ‌های مگس‌ این تکنیک‌های ناوبری را در آزمایشگاه یاد گرفته‌اند یا مجموعه‌ای از استراتژی‌های ذاتی را از طبیعت با خود به آزمایشگاه آورده‌اند. اما هر چهار پرنده با پرواز به پهلو اغاز کردند و سپس با تکنیک شلیک گلوله به راهشان ادامه دادند؛ این حرکت می‌تواند اثبات کند که در طبیعت هم از همین راه حلها منفعت گیری می‌کنند.

به‌حرف های‌ی محققان، پرواز به پهلو برای عبور از شکاف‌ها و مانع ها در دنیای پرندگان زیاد «قابل دقت» است و روش پرواز مرغ مگس را بی همتا می‌کند. این یافته‌ها می‌تواند در آینده به مهندسان پشتیبانی کند تا وسایل نقلیه‌ی هوایی پیشرفته بسازند و برنامه‌ریزی و مسیریابی ربات‌های مخصوص حرکت در فضاهای تنگ و پیچیده را گسترش بدهند.

مرغ مگس یکی‌ از بهترین پروازگرهای طبیعت به‌حساب می‌آید و در یاد‌آوردی محیط فضایی بسیار عمل می‌کند؛ اما محققان می‌گویند پیشرفت فناوری پهپادها تا این مدت به سطح توانایی پروازی شبیه مرغ مگس نرسیده است. برهم‌زدن زیاد سریع بال‌های مرغ مگس‌ (برای مثالً برای مرغ مگس‌ آنا نزدیک به ۴۰ ضربه در ثانیه است) قوت کنترل دقیق پرواز را به پرندگان اراعه می‌دهد.