پزشکان چطور معمای کودکی را که بی‌وقفه گریه می‌کرد، حل کردند؟

برای افرادی که به‌تازگی صاحب فرزند شده‌اند، تشخیص عامل ازردهکننده برای کودک امکان پذیر دشوار باشد. برای مثال چرا بچه گریه می‌کند؟ چشمانش را مالید؛ آیا خسته است؟ اغاز به لیسیدن لب‌هایش کرد؛ آیا گرسنه است؟ فهرست مقصران احتمالی و نشانه‌های مبهم که به‌علت محرومیت مداوم والدین از خواب مبهم‌تر نیز شده‌اند بعضی اوقات اوقات می‌تواند بی‌آخر باشد؛ اما این فهرست برای یکی از خانواده‌ها در نیوانگلند هم‌زمان با وخیم‌شدن حال نوزادشان، به‌شدت آخر یافت.

بر پایه گزارش مفصل مجله‌ی پزشکی نیوانگلند، همه‌‌چیز از وقتی انتشار شد که والدین یک پسر ۸ هفته‌ای سالم فهمید شدند که نوزاد آن‌ها زیاد تر گریه می‌کند و تحریک‌پذیرتر شده است. این نوشته به نزدیک به یک هفته پیش از بستری‌شدن او در قسمت مراقبت‌های اختصاصی‌ی کودکان (PICU) بیمارستان عمومی ماساچوست مربوط می‌شد.

مادربزرگ نوزاد که زیاد تر اوقات از او مراقبت می‌کرد فهمید شد که هنگامی سمت راست شکم نوزاد لمس می‌بشود، او زیاد تر گریه می‌کند. خانواده‌ی نوزاد، او را نزد پزشک اطفال بردند؛ اما در معاینات هیچ مشکلی مشاهده نشد و پزشک نتیجه گرفت که علت این گریه‌ها به گمان زیاد وجود گازهای شکمی است.

هنگامی نوزاد از مطب دکتر به خانه برگشت، مجدد اغاز به گریه کرد و این‌بار گریه‌ی او تا ساعت‌ها سپس و تا وقتی‌که به خواب رفت، ادامه داشت. او بعد از بیدارشدن از خواب بار دیگر گریه را از سر گرفت و این‌بار ۸ ساعت متوالی گریه کرد و در نتیجه ضعیف‌تر شد. آن شب نوزاد آرام‌نشدنی می بود، دست‌ها و پاهایش را دیوانه‌وار تکان می‌داد و نمی‌توانست بخوابد. نوزاد به‌قدری ضعیف شده می بود که نمی‌توانست شیر بخورد و مادرش شیر را در دهان او می‌ریخت. والدین او با پزشک اطفال تماس گرفتند و پزشک به آن‌ها او گفت که هرچه‌سریع تر نوزاد را به اورژانس ببرند.

نوزاد در اورژانس بیمارستان هم به‌طور ضعیف و ناآرام به گریه‌کردن در ادامه گفت. پزشکان برخی آزمایش‌ها همانند آزمایش خون روی او انجام دادند که جواب همه‌ی آن‌ها کاملا طبیعی به‌نظر می‌رسید؛ جواب آزمایش عفونت‌های تنفسی رایج هم منفی می بود و آزمایش‌های ادرار و کارکرد کلیه نیز طبیعی به‌نظر می‌رسید. پزشکان تصویربرداری شکم و قفسه‌ی سینه هم برای نوزاد انجام دادند و هیچ مشکلی در نوزاد اشکار نکردند؛ حتی سونوگرافی شکم او کاملا طبیعی می بود.

نوزاد ۶ ساعت بعد از ورود به بیمارستان، اغاز به ازدست‌دادن توانایی تنفسی خود کرد. سطح اشباع اکسیژن خون او از ۹۷ درصد در بدو ورود به بیمارستان، به ۸۵ درصد افت یافته می بود و به‌همین علت بعد از رساندن اکسیژن ملزوم به نوزاد، او را به قسمت مراقبت‌های اختصاصی کودکان (PICU) منتقل کردند. صدای گریه‌ی نوزاد زیاد ضعیف‌تر شده می بود و به‌سختی می‌توانست اندام‌های خود را حرکت دهد. پزشکان باتوجه‌به شرایط نوزاد تصمیم گرفتند که لوله‌گذاری داخل نای را انجام بدهند و تنفس با دستگاه را اغاز کنند.

پزشکان برای رسیدن به تشخیص درست دست‌به‌کار شدند و فکر را براین گذاشتند که همه مشکلات نوزاد همه انها به یک علت اشکار مربوط خواهد شد. آن‌ها بدون هیچ سرنخ آشکاری به بازدید همه احتمالات ممکن پرداختند. یکی از این احتمالات عفونت تهاجمی می بود که شیوع بالایی درمیان نوزدان دارد؛ اما در هیچ‌یک از آزمایش‌های او سرنخ آشکاری از عفونت وجود نداشت. پزشکان در مرحله های بعدی همه اندام‌های نوزاد را از بالا تا پایین مورد بازدید قرار دادند و احتمالات را یکی بعد از فرد دیگر رد کردند.

تیم پزشکی ابتدا به‌جستوجو یافتن علت برای گریه‌های نوزاد می بود و سپس به سراغ علت فلج عضلانی او رفت. هیپوتونی یا افت تنوس ماهیچه‌ی اسکلتی در نوزادان به‌علت شرایطی اتفاق می‌افتد که دستگاه عصبی مرکزی (CNS) یا سیستم عصبی محیطی (PNS) آن‌ها را تحت‌تاثییر قرار می‌دهد؛ اما هیچ مدرکی برای هیچ‌یک از این احتمالات وجود نداشت. علاوه‌براین پزشکان هیچ مدرکی دال بر وجود بیماری مرتبط با CNS هم اشکار نکردند.

روال حذف احتمالات، پزشکان را به‌سمت بوتولیسم سوق داد؛ یعنی وضعیتی که همه‌ی علائم نوزاد را توجیه می‌کرد. بوتولیسم یک بیماری پیوند عصبی عضلانی است که علائمی همانند تحریک‌پذیری، یبوست، اختلالاتی چون سختی خون بالا، ضربان قلب سریع، گریه ضعیف، افتادگی پلک، تغذیه ناکافی، بی‌حالی، ضعف و مشکلات تنفسی را به‌همراه دارد. این بیماری زیاد تر کودکان ۲ تا ۲۶ هفته‌ای را مبتلا می‌کند.