فقط معجزه می‌تواند فضاپیمای وویجر ۱ را نجات دهد

وویجر ۱ تا این مدت زنده است و با بیشتر از ۲۴ میلیارد کیلومتر فاصله از زمین، در اعماق کیهان پیشروی می‌کند. بااین‌حال، مشکلی کامپیوتری مانع از آن شده است که تیم ماموریت روی زمین بتواند اطلاعات بیشتری از حالت یکی از قدیمی‌ترین فضاپیماهای ناسا به‌دست آورد.

نقص کامپیوتری در ۱۴ نوامبر رقم خورد و بر توانایی وویجر ۱ در ارسال داده‌های دورسنجی، همانند اندازه‌گیری‌های ابزارهای علمی فضاپیما یا اطلاعات مهندسی اولیه درمورد‌ی نحوه‌ی کارکرد کاوشگر تاثییر گذاشت. درنتیجه، تیم ماموریت اکنون از پارامترهای مهم مربوط به سامانه‌های پیش‌رانش، برق یا کنترل فضاپیما خبری ندارد.

سوزان داد، مدیر پروژه وویجر در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا (JPL)، در مصاحبه با ارزتکنیکا او گفت: «اگر ربط با وویجر ۱ را بازیابی کنیم، بزرگ‌ترین معجزه رقم خواهد خورد. قطعا تسلیم نشده‌ایم. ماموریت های فرد دیگر وجود دارد که می‌توانیم امتحان کنیم؛ اما این جدی‌ترین کار از وقتی است که مدیر پروژه بوده‌ام.»

وویجر ۲ که ۱۶ روز قبل از وویجر ۱ در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد، به اندازه‌ی دوقلویش از ما دور نیست. این فضاپیما مسیر کم‌شتاب‌تری را در منظومه شمسی پیمود و از کنار مشتری، زحل، اورانوس و نپتون عبور کرد؛ درحالی‌که وویجر ۱ در زمان رویارویی با زحل شدت گرفت تا فضاپیمای همزاد خود را پشت سر بگذارد.

در چند دهه‌ی قبل، ناسا ابزارهای وویجر را به مطالعه‌ی پرتوهای کیهانی، میدان مغناطیسی و محیط پلاسما در فضای بین ستاره‌ای تعلق داده و دوربین‌های فضاپیماها را خاموش کرده است. هردو کاوشگر از محدوده‌ی هلیوپاز فراتر رفته‌اند؛ جایی که جریان ذرات ساطع‌شده از خورشید با محیط بین‌ستاره‌ای روبه رو می‌بشود.

اکنون، هیچ فضاپیمای عملیاتی فرد دیگر وجود ندارد که فضای بین‌ستاره‌ای را کاوش کند. کاوشگر نیوهورایزنز ناسا که در سال ۲۰۱۵ از کنار پلوتون گذر کرد، در مسیر رسیدن به محیط بین ستارگان قرار دارد؛ اما تا پیش از دهه‌ی ۲۰۴۰ داخل آنجا نخواهد شد.

تازه ترین مشکل وویجر ۱ در زیرسیستم داده‌های پرواز (FDS) نهفته است که یکی از سه کامپیوتر حاضر در فضاپیما در کنار کامپیوتر مرکزی برای فرماندهی و کنترل است. کامپیوتر دیگر، بر کنترل موقعیت و جهت‌گیری فضاپیما نظارت می‌کند.

زیرسیستم داده‌های پرواز مسئول جمع‌آوری داده‌های علمی و مهندسی از شبکه‌ی حسگرهای فضاپیما و سپس ترکیب اطلاعات در یک بسته داده‌ی واحد در کد باینری (مجموعه‌ای از صفر و یک) است. سپس قطعه‌ی جداگانه‌ای به نام واحد مدولاسیون تله‌متری، بسته داده را از طریق آنتن بشقابی ۳٫۷ متری وویجر به زمین می‌فرستد.

به‌حرف های‌ی ناسا، در ماه نوامبر بسته‌های داده‌ی ارسا‌ل‌شده توسط وویجر ۱، الگویی تکرارشونده و بی‌معنی از صفر و یک‌ را آشکار کردند. مهندسان JPL سه ماه قبل را صرف تشخیص علت مشکل کردند و اکنون داد می‌گوید تیم مهندسی با مطمعن ۹۹٫۹ درصد می‌تواند بگوید که مشکل از FDS است. به‌نظر می‌رسد کامپیوتر وویجر در «فریم‌بندی» داده‌ها دچار مشکل است.