عامل انبساط جهان ما امکان پذیر ادغام آن با جهان‌های نوزاد باشد

با این که ایده‌ی جهان‌های چندگانه‌ی در حال تعامل، فرضیه جدیدی نیست، پژوهش تازه مدلی ریاضی را برای بازدید تاثییر فرضی این ادغام بر تکامل جهان اراعه می‌کند. محاسبات پژوهشگرها مشخص می کند که ادغام جهان با جهان‌های دیگر عامل احتمالی حجم جهان امروز ما بوده است که از نگاه ابزارهایمان، انبساط به نظر می‌رسد.

دانشمندان این چنین با منفعت گیری از نظریه‌ی خود به محاسبه‌ی شدت انبساط جهان پرداختند و محاسباتشان زیاد تر از مدل استاندارد کیهانی با رصدها منطبق می بود.

مؤلفان این چنین بر نظریه انبساط کیهانی یا همان انبساط فوق سریع و اسرارآمیزی پافشاری می‌کنند که در اولین لحظات جهان رخ داده است. فیزیک‌دان‌ها در قبل نظر دادند که عامل این انبساط «تورم» یا میدانی فرضی است که چند میلی‌ثانیه بعد از بیگ‌بنگ به انبساط فوق سریع منجر شده است؛ اما مؤلفان در پژوهش تازه نشان خواهند داد که عامل این انبساط فوق سریع به گمان زیاد جهان جوان ما بوده که به دام جهانی بزرگ‌تر افتاده است.

این حقیقت که جهان در لحظه‌ای زیاد مختصر منبسط شده، مشخص می کند که عامل این انبساط برخورد با جهانی بزرگ‌تر بوده است. در واقع این جهان ما بوده که جذب جهان والد بزرگ‌تری شده است. از آنجا که اکنون هیچ تعریف دقیقی از این فرآیند جذبی نداریم، نمی‌توان او گفت این سناریو می‌تواند مشکلات نظریه تورم را حل کند یا خیر، اما یکی از ابعاد جذابش این است که دیگر نیازی به میدان تورم ندارد.

دانشمندان بر این باورند که بعد از فرآیند جذب، جهان گسترش‌یافته‌ی ما به برخورد خود با جهان‌های نوزاد ادامه داده است. گرچه این نظریه امکان حل برخی قضیه‌های مهم کیهان‌شناسی مدرن را اراعه می‌دهد، فقط داده‌های عینی می‌توانند آن را قبول کنند. تعداد بسیاری از آزمایش‌ها به بازدید ویژگی‌های تابش بعد‌عرصه‌ی کیهانی تعلق دارند، به این علت دانشمندان به گمان زیاد می‌توانند در آینده‌ای نزدیک به برخی از این سوال‌های بنیادی جواب دهند. به حرف های‌ی یوشیوکی واتابیکی، فیزیک‌دان مؤسسه فناوری توکیو:

انبساط فراتر از انتظار جهان کاملا با پیش‌بینی‌های مدل استاندارد متفاوت است. ما بر این باوریم که مشاهدات تلسکوپ اقلیدس و تلسکوپ جیمز وب اشکار خواهد کرد که کدام مدل، بهترین توصیف‌کننده‌ی انبساط زمان حال جهان ما است.