تکامل می‌تواند تغییرات شگفت‌انگیزی تشکیل کند؛ به‌گفتن مثال، پرندگان آوازه‌خوان درحال پرواز امروزی از دایناسورهای بدون بال و زمینی نشات می‌گیرند که میلیون‌ها سال پیش روی زمین پرسه می‌زدند؛ اما به‌نظر می‌رسد که برخی از موجودات حتی درطول دوران‌های زیاد طویل تغییرات زیاد اندکی را توانایی می‌کنند. ماهی سیلَکانت، یکی از این موجوداتی است که به همتایان فسیل‌‌شده‌اش با قدمت ۴۱۰ میلیون ساله‌ی شباهت دارد.
دانشمندان از زمان‌ها پیش درحال فکرکردن به این نوشته بودند که این گونه‌ها چطور دربرابر فشارهای انتخاب طبیعی مقاومت می‌کنند. فرضیه‌ی غالب برای توضیح این «پارادوکس سکون»، این بوده است که برخی اوقات انتخاب طبیعی به‌جای انتخاب صفات غیرعادی‌تر که جهت تحول گونه‌ها می‌بشود، صفات معمولی یا متوسط را در برخی از گونه‌ها انتخاب می‌کند و آن‌ها را بدون تحول نگه می‌دارد. این اتفاق اصطلاحا «انتخاب ثباتی» نامیده می‌بشود.
اما مطالعه‌ای که به‌تازگی در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده انتشار شده است، با ایده‌ی انتخاب ثباتی مخالفت می‌گوید. بر پایه این مطالعه، تکامل به‌صورت دائمی صفات مختلفی را در حیوانات به‌ظاهر تغییرناپذیر ترجیح می‌دهد که بقای مختصر‌زمان آن‌ها را بهبود می‌بخشد. جیمز استرود، نویسنده‌ی مهم مطالعه و زیست‌شناس از موسسه‌ی فناوری جورجیا می‌گوید: «بااین‌حال در درازمدت همه آن تکامل خنثی می‌بشود و هیچ تغییری اتفاق نمی‌افتد.»
استرود و همکارانش به مطالعه‌ی ۴ گونه مارمولک آنول پرداختند. همه‌ی این مارمولک‌ها به‌زمان ۲۰ سال و نسبتا بدون تحول در جزیره‌ای کوچک در باغ گیاه‌شناسی استوایی فیرچایلد فلوریدا زندگی می‌کردند. محققان به‌زمان ۳ سال و هر ۶ ماه یک‌بار اعضای این جمعیت را به دام می‌انداختند. آن‌ها اندازه‌ی سر، طول ساق پا، قد و وزن هر مارمولک و این چنین اندازه‌ی پدهای چسبنده‌ی پنجه‌ی آن‌ها را اندازه‌گیری و اشکار کردند که کدام‌یک از گونه‌ها زنده ماندند.
استرود انتظار داشت که ناظر انتخاب ثباتی با نگه داری صفات شبیه باشد؛ اما درعوض شواهد راحتی از انتخاب جهت‌دار را مشاهده کرد. برخی از مارمولک‌ها با ویژگی‌های منحصربه‌فردی همانند انگشتان چسبیده، در مختصر‌زمان بهتر از سایرین زنده ماندند. بااین‌حال در هریک از نسل‌ها «بهترین» ویژگی‌ها تحول می‌کردند؛ به‌گفتن مثال در برخی از سال‌ها پاهای بلند به بقا پشتیبانی می‌کرد و در موارد دیگر داشتن پاهای مختصر‌تر بهتر می بود.
جهت و قوت انتخاب در مارمولک‌ها به‌قدری در نوسان می بود که بعضی اوقات اوقات الگوی مشخصی وجود نداشت. رزماری گرانت، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه پرینستون می‌گوید: «این چنین تغییراتی به گمان زیاد در مقیاس خرد و بدون تحول جهت خالص رخ می‌دهد.»
از آنجایی که مطالعه مشخص می کند که انتخاب طبیعی سال به سال به‌جای صفات متوسط، صفات غیرعادی‌تر را ترجیح می‌دهد، نتایج آن از نظریه‌ی انتخاب ثباتی حمایتنمی‌کند. تاداشی فوکامی، بوم‌شناس که درحال مطالعه‌ی تکامل در دانشگاه استنفورد است، می‌گوید نتایج درعوض توضیح خوبی برای این نوشته اراعه می‌دهد که چرا ما آنچه را که فکر می‌کنیم انتخاب ثباتی است، می‌بینیم.
تعداد بسیاری از ویژگی‌های تازه در مختصر‌زمان درحال تکامل می باشند؛ اما مزیت مهمی در بلند‌زمان اراعه نمی‌دهند. به‌عبارت بهتر، گونه‌های درحال سکون به‌سادگی امکان پذیر بهترین ترکیب ممکن از صفات را برای پیروزی پایدار در محیط خود یافته باشند.
اکنون این سؤال نقل می‌بشود که چه اتفاقی می‌افتد هنگامی محیط اطراف یک گونه‌ی ساکن به‌نحوه چشم‌گیری تحول می‌کند؟ استرود برای یافتن جواب این برای این سؤال بزرگ‌تر هم چنان درحال سفر به فلوریدا است تا نسل‌های بیشتری از مارمولک را پیگیری کند.
منبع