یکی از همبستگی‌های رایجی که پژوهشگران شناسایی کردند، تحول در مقدار بارش باران یا برف در مناطق می بود. در ۸۰ درصد آبخوان‌ها که افت آب‌های زیرزمینی در آن‌ها تسریع شده، بارندگی نیز در طول دوره‌ی وقتی ۴۰ ساله افت یافته است.
علل بهبود سطح آب‌های زیرزمینی در مناطق گوناگون، متفاوت است. در برخی مکان‌ها همانند بانکوک و دره کوچلا در کالیفرنیا، دولت‌ها مقررات و برنامه‌هایی را برای افت منفعت گیری از آب‌های زیرزمینی وضع کرده‌اند. در برخی دیگر، همانند چندین منطقه‌ی جنوب غربی ایالات متحده، جوامع به‌جای اتکا به آبخوان‌ها، آب بیشتری را از رودخانه‌ها منحرف می‌کنند.
ایران یکی از کانون‌های مهم افت سطح آب‌های زیرزمینی در جهان است
در دره‌ی آورا در آریزونا، مقام‌ها آبخوان‌هایشان را فعالانه با آب رودخانه کلرادو تغذیه می‌کنند. در اسپانیا، مدیران آب با منفعت گیری از ترکیبی از آب رودخانه، فاضلاب بازیافتی و رواناب از پشت‌بام‌ها، آبخوان‌های لس آرنالس را تغذیه می‌کنند. این چنین با وجود آنکه ایران از جمله کانون‌های افت دیدنی سطوح آب‌های زیرزمینی در جهان محسوب می‌بشود، روال افت آب در حوضه‌ی دشت عباس در جنوب شرقی ایلام که از اواخر قرن بیستم اغاز شده می بود، با هدایت آب به حوضه از سد کرخه معکوس شد.
دونالد جان مک‌آلیستر، متخصص هیدرولوژی در سازمان زمین‌شناسی بریتانیا و از داوران مقاله، می‌گوید سهم مورد قیمت این پژوهش، اشکار‌کردن تمایزات محلی است؛ جایی که داده‌های چاه‌های روی زمین از روندهای منطقه‌ای بزرگ‌تر که ماهواره‌ها می‌توانند شناسایی کنند، متفاوت است.
مک‌آلیستر می‌افزاید: «آنچه زیاد تر می‌شنویم، این است که افت آب زیرزمینی در همه جا اتفاق می‌افتد؛ درحالی که عکس واقعی زیاد ظریف‌تر از آن است. ما باید از مکان‌هایی که احتمالا اوضاع در آن‌ها مقداری خوش‌بینانه‌تر است، درس بگیریم.»
منبع